Φωτιάδης Εμμανουήλ
(1859 - 1924)

Ο μεγάλος Σερραίος παιδαγωγός ο "Σωκρατικώς βιώσας και Σωκρατικώς τελευτήσας" τον βίον του!

Ο Εμμανουήλ Φωτιάδης γεννήθηκε στα Σέρρας το 1805 και υπήρξε μαθητής του μεγάλου δάσκαλου Παπαρίζου για τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν ο αγαπημένος του δάσκαλος ήρθε σε σύγκρουση με το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής που εκπροσωπούσε ο τότε μητροπολίτης Άνθιμος και αναγκάσθηκε να φύγει, ο Εμμ. Φωτιάδης υπεράσπισε με σθένος το δάσκαλό του.

Υπήρξε από τα πλέον φωτεινά μυαλά της εποχής. Ζωηρός χαρακτήρας και φιλελεύθερο πνεύμα, δεν άργησε διδάσκοντας στην Ελληνική σχολή, να έρθει κι αυτός σε σύγκρουση με τον τότε μητροπολίτη Αθανάσιο (1838 - 1846) και να αναγκασθεί σε παραίτηση από την Σχολαρχία Σερρών.

Το χειμώνα του 1843 -1844 ο "θηριόψυχος" Μητροπολίτης "μένεα πνέων" κατά του Φωτιάδη "μεταχειρίζεται παν θεμιτόν και αθέμιτον μέσον, πάντα δόλον, προς παντελή εξολόθρευσιν του Φωτιάδου. Ασπλάχνως καταδιώκεται, αναισχύντως συκοφαντείται, ακρίτως καταδικάζεται και απανθρώπως τέλος εξορίζεται εις την Γιουμουρτζίναν".

Η τύχη του είναι χειρότερη από την τύχη του δασκάλου του Παπαρίζου. Κι αν εκείνος ήταν πράος και υπομονετικός, δε συμβαίνει το ίδιο και με τον Φωτιάδη. Γι αυτό και η αντίδραση του εκπροσώπου της εκκλησίας θα είναι τρομερή. Μέχρι και σε εκβιασμούς θα καταφύγει για να προκαλέσει ακόμη και το φόνο του μεγάλου αυτού δασκάλου και παιδαγωγού. Κι όταν όλα αυτά δεν θα αποδώσουν το ποθητό για τον Μητροπολίτη αποτέλεσμα, τότε αυτός θα τον καταγγείλει προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και προς την Υ. Πύλη για αθεϊσμό και προτροπή των Σερραίων "εις επαναστατικάς κατά του καθεστώτος ενεργείας!". Ύστερα από όλα αυτά, η Υ.Π. θα καταδικάσει σε ετήσια υπερορία τον Φωτιάδη και τον αδελφό του στην Κομοτηνή. Ο Φωτιάδης, άρρωστος βαριά μεταφέρεται σιδηροδέσμιος το Μάρτιο του 1844 στον τόπο της εξορίας του.

Ένα χρόνο μετά (1845) και με τη λήξη της εξορίας του, θα αναλάβει τη διεύθυνση του Ελληνικού σχολείου της Θεσσαλονίκης. Όμως, η μεγάλη του απογοήτευση, η πίκρα, οι δοκιμασίες και η απομάκρυνσή του από την αγαπημένη του πατρίδα και τους μαθητές του, του είχαν υποσκάψει ανεπανόρθωτα την υγεία.

Πέθανε στις Ιανουαρίου 1849, σε ηλικία 44 χρονών.